Odcinek 1

Znali się tylko z widzenia. Czasem mijali się na osiedlu,albo wymienili ironiczne uśmiechy. On był takim typem chłopaka, którego ona nienawidziła. Luzacki styl bycia, codzienne melanże i co tydzień inna dziewczyna. Nie znosiła go! Jednak dosyć często musiała go widywać, gdyż akurat był to kolega jej brata. Natomiast jego podejście do niej było... Hmm... Raczej go nie było, on jej po prostu prawie nie zauważał. Była dla niego nikim. Nie była to wysoka blondyneczka z idealną figurą, więc nie było dla niej miejsca w jego idealnym świecie. Kolejne wakacje, kolejny wyjazd z koleżankami na obóz. Było super, ale trzeba było wracać do szarej rzeczywistości, na to smutne osiedle. Znowu te same mordy, te ironiczne uśmiechy. Ale ona tego nie zauważała, nie chciała tego zauważać, miała swoje towarzystwo, z którym bardzo dobrze się bawiła. Jednak zniknął jej uśmiech z twarzy, gdy rodzice oznajmili jej, że jedzie na tydzień na działkę. Nie byłaby to zła opcja, gdyby nie to, że musiała jechać z bratem i jego kolegami. Ten chłopak jednak nie jechał- o tyle dobrze. Perspektywa spędzenia tygodnia na działce z obcymi jej ludźmi nie wydawała się być taka znowu super jak myśleli jej rodzice. Pojechali, rozpakowali się. A ona? Ona siedziała na początku sama, ale potem przyłączyła się do rozbawionego towarzystwa. Poznała kolegów brata i już razem z nimi nieźle się bawiła. Polubiła ich. Zmieniła o nich zdanie. Doszła do wniosku, że wcale nie było tak źle. Dobrze się bawiła. Poznała wartościowych ludzi. W dzień nad jeziorko, do baru, a wieczorem ognisko i długie rozmowy przy świetle księżyca. Było naprawdę zajebiście. Aż nie chciało się wracać! Po powrocie poznała swoje koleżanki z nowymi kolegami i na osiedlu już siedzieli razem. Razem pili, razem się bawili i wygłupiali. Pewnego ciepłego popołudnia dziewczyny siedziały tam gdzie zawsze. Czekały na swoich kolegów, którzy zawsze się zjawiali nie wiadomo skąd. Tego dnia również się zjawili, ale z kimś jeszcze...

Post został pochwalony 0 razy